Podajemy wyniki kolejnego etapu szkolnego konkursu "As Matematyki". Wyniki przekazała p. Iwona Kwintkiewicz. Następny etap w dniu 09.01.2020 roku. Tematyka kolejnego etapu: wielokąty. Jednocześnie informujemy, że pierwsza liczba oznacza punkty zadany etap, natomiast następna łączną sumę ppunktów za wszystkie dotychczasow etapy. Kreska oznacza, że uczeń nie przystapił do danego etapu).

M01: 18/32

M02: 15/26

M03: -/9

M04: 15/20

/-/Władysław Hałas

6 listopada w naszym przedszkolu obchodziliśmy Narodowe Święto Niepodległości. Tego dnia gościliśmy Zespół Ludowy Studzianna, by tańcem  i zabawą uczcić ten radosny czas. Pani Terenia zaśpiewała pieśń „Rozkwitały pąki białych róż”. Muzycy grający na bandoniach zaprosili nas do tańców narodowych oraz zabaw w kole. Następnie Skrzaty recytowały wiersz „Polak mały” oraz zaśpiewały pieśni patriotyczne „Młody Polak” oraz „Jestem Polakiem”. Głównym celem spotkania było kształtowanie miłości i przywiązania do kraju ojczystego, jego kultury   i tradycji oraz utrwalenie symboli narodowych Polski. Dzień Niepodległości stał się bardzo radosnym dniem w naszym przedszkolu i mam nadzieję, że zapadnie on w pamięci naszych małych Polaków. Dnia 8 listopada zaśpiewaliśmy hymn ze społecznością szkolną. Celem tego projektu edukacyjnego było budowanie tożsamości narodowej, wzbudzenie zainteresowania dzieci dziejami Polski  i Polaków oraz zaznajomienie przedszkolaków z polskimi symbolami.

/-/Krystyna Łączniak

7 listopada 2019 roku odbyły się zajęcia otwarte u Skrzatów. Rodziców przywitaliśmy zabawą Ciuciubabka. Następnie przedszkolaki rozwiązywały zagadki dotyczące zwierząt domowych, bo taki temat aktualnie realizowaliśmy. Młodsze dzieci wyszukiwały obrazków, a starsze przedszkolaki dobierały podpisy. Dzieci wzbogacały wiadomości na temat zwierząt domowych. Skrzaty rozwijały spostrzegawczość  słuchową i wzrokową oraz pamięć w kolejnych zadaniach. Przedszkolaki uczestniczyły w przedstawieniu  muzyczno - dramowym „Zagroda”, gdzie do opowiadania nauczyciela podejmowały stosowne działania. Następnie zaprosiliśmy do zabawy rodziców, a dzieci przyglądały się. Rodzice dostarczyli swoim pociechom dużo radości    i udowodnili, że potrafią się wspaniale bawić. Na zakończenie dzieci wraz   z rodzicami wykonali prace plastyczną. Wspólnie spędzony czas zintegrował naszą społeczność, a dzieci mogły prezentować swoje umiejętności na forum.

/-/Krystyna Łączniak

Kierownik szkoły w latach 1945-1946.

Urodzony 14 lutego 1889 roku w Przemyślu. Zmarł 27 kwietnia 1959 roku. Ojciec był robotnikiem w parku miejskim. Do szkoły podstawowej i wydziałowej uczęszczał w Przemyślu. W latach 1904-1909 uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Samborze, dokąd przenieśli się jego rodzice. Od 1919 roku do 1939 roku było to polskie miasto powiatowe w II RP. Obecnie  miasto na Ukrainie, nad rzeką Dniestr, w obwodzie lwowskim, siedziba rejonu samborskiego. Liczące według spisu powszechnego z 2001 roku 36 200 ludzi, w tym 1200 Polaków. W seminarium był dobrym uczniem. W 1909 roku objął posadę nauczyciela w Czukwi pow. samborski. W 1910 roku pracował w Kulczycach Szlacheckich również w pow. samborskim. Jeszcze tego samego roku dostał się Sambora i tu w 1911 roku zdaje tzw. II egzamin nauczycielski. Od 1914 roku do 1919 roku był w wojsku austriackim w stopniu sierżanta. Wojna przysporzyła mu wielu kłopotów i ciężkich przeżyć- nabawił się tyfusu plamistego, utracił brata na froncie wschodnim, a losy wojny przerzucały go do licznych krajów na liczne fronty. W 1919 roku wraca do służby nauczycielskiej w Szkole Powszechnej im. Władysława Jagiełły w Samborze, która znajdowała się w budynku  dawnej szkoły jezuickiej odbudowanym po pożarze w 1780 roku.  W 1925 roku kończy Wyższy Kurs Nauczycielski z języka polskiego i historii w Krakowie. W 1929 roku zostaje kierownikiem szkoły w Samborze. Od 1921 roku pracuje także w szkole dokształcającej zawodowo w Samborze, najpierw jako nauczyciel, a od 1930 roku jako kierownik. Przez cały czas pracy nauczycielskiej należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego. W Samborze był przez szereg lat prezesem Ogniska ZNP. W czasie II wojny światowej przeszedł istną gehennę na trudnym stanowisku kierownika szkoły.

Po zajęciu Sambora przez wojska radzieckie był wice kierownikiem  szkoły kolejowej. W 1945 roku dostał się do Przemyśla na polską stronę i dzięki pomocy swoich byłych uczniów dotarł do Borku, gdzie nie było jeszcze kierownika szkoły.  W Borku oddał Józef Frankowski siły, najlepszą wiedzę i wolę organizacji boreckiej szkoły. Pracowitością, sumiennością, prawością swego charakteru, poważną wiedzą, umiejętnością postępowania z dziećmi, nauczycielstwem, władzami i społeczeństwem zdobył sobie wysoki autorytet i szacunek. Po powrocie Wojciecha Paczyńskiego i objęciu przez niego stanowiska kierownika szkoły nie chciał odejść z Borku, który ukochał jako drugi Sambor. W trudnych warunkach powojennych pomagał Wojciechowi Paczyńskiemu.

W 1957 roku przeszedł w stan spoczynku i dalej mieszkał w swoim pokoju w szkole. W 1955 roku otrzymał wysokie odznaczenia państwowe Order Odrodzenia Polski „Polonia Restituta” . W ostatnich latach mimo operacji oczu (zdjęcie zaćmy) prawie nie wychodził z domu, a w roku szkolnym 1958/59 wyraźnie gasł na zdrowiu i samopoczuciu . Leczyć się już nie pozwalał. Zmarł w dniu 27 kwietnia 1959 roku o godz. 3 w swoim pokoju.  Pogrzeb miał charakter bardzo uroczysty. Uczestniczyli w nim koledzy, byli uczniowie nawet z odległych stron Polski. Przed szkołą pożegnał Józefa Frankowskiego senior nauczycieli, kierownik szkoły Wojciech Paczyński oraz Inspektor Stefan Libert w imieniu władz.

Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Borku Wielkopolskim.

Opracowanie: Władysław Hałas

 

Kierownik szkoły w latach 1931-1939 oraz 1946-1968

Urodzony 21 kwietnia 1904 roku w Borku (obecnie Borek Wielkopolski). Zmarł 2 maja 1971 roku. Syn Marcina i Marii zd. Piskorska. Ojciec był rzemieślnikiem (szewcem) w Borku przy ul. Zdzieskiej. Szkołę podstawową ukończył w Borku w ostatnim roczniku przed wyzwoleniem Ojczyzny po I wojnie światowej. Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Rawiczu ukończył w 1924 roku. W 1938 roku zdał w Poznaniu eksternistycznie Wyższy Kurs Pedagogiczny z historii. Rozpoczęty Instytut Nauczycielski przerwała II wojna światowa. Pracę nauczycielską rozpoczął w 1924 roku w Doruchowie pow. ostrzeszowskim. Następnie powrócił do rodzinnego miasta-Borku. Z dniem 1 października Kuratorium na własną prośbę przeniosło Wojciecha Paczyńskiego do Gostynia.  Dekretem z dnia 4.09.1929. Nr. I. 13411/29 Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego powołało Wojciecha Paczyńskiego od 1 października 1929 roku na stałego nauczyciela w Borku. Dnia 15 października 1929 roku został wprowadzony w urząd.

Po nie objęciu stanowiska i przejściu w stan spoczynku Kazimierza Beyera mianowany został na mocy konkursu kierownikiem szkoły w Borku z dniem 1 marca 1932 roku. Dnia 5 marca 1932 roku nastąpiło wprowadzenie w urząd nowego kierownika w kancelarii szkoły wydziałowej w Krotoszynie przez Inspektora Szkolnego Leona Knasta, w dniu 7 marca 1932 roku przywitały wchodzącego do szkoły kierownika: Rada Szkolna, magistrat, Chór Męski „Hasło” im. Kazimierza Barwickiego, Koło Muzyczne, Grono Nauczycielskie i Dziatwa Szkolna. W serdecznych słowach powitał Burmistrz Nikodem Dybczak nowego kierownika życząc mu owocnej pracy na niwie nowo przyjętych obowiązków. Powstaniec- weteran i porucznik –rezerwy, jędrną, żołnierską szczerą przemową wywarł na obecnych wymowne wrażenie. W odpowiedzi na życzenia Wojciech Paczyński podziękował Burmistrzowi za życzenia i prosił go o łaskawą dalszą opiekę nad szkołą.

W 1939 roku został powołany do jednostki wojskowej do Jarocina. Stąd wyruszył na wojnę. Do niewoli dostał się w Ostrzeszowie. Po zwolnieniu z obozu nie wrócił do Borku bo rodzina uprzedziła go o niebezpieczeństwie. Pojechał z kolegą Bielskim do Legionowa. Tu dla bezpieczeństwa zmienił nazwisko na Wiesław Świt.  Pracował w jawnej Szkole Handlowej w Legionowie koło Warszawy i w tej samej miejscowości w tajnym Gimnazjum Kupieckim i Ogólnokształcącym oraz Liceum Ogólnokształcącym ukrytym w tej samej „handlówce”. W tych szkołach piastował stanowisko wicedyrektora. W stopniu podporucznika wraz z uczniami brał udział w powstaniu warszawskim. Po upadku powstania zgłosił się na roboty do Niemiec, gdzie przebywała jego wysiedlona rodzina. Pracował jako robotnik w mleczarni w Standal w Altmarku czyli najstarszej części Marchii Brandenburskiej położonej na lewym, zachodnim brzegu Łaby; północnej części Saksonii-Anhalt. W 1945  roku po oswobodzeniu tej miejscowości przez wojska amerykańskie przeniósł się do Salzgitter u podnóży Gór Herzu. Tam kierował gimnazjum polskim i szkołą podstawową.  W 1946 roku pierwszym zorganizowanym transportem wrócił wraz z całą rodziną do Polski i z dniem 1 kwietnia 1946 roku objął ponownie w Borku stanowisko kierownika szkoły, które zajmował do 31 sierpnia 1968 roku. W dniu 1 września 1968 roku przeszedł na emeryturę.

17 listopada 1947 roku został wybrany prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego, którą to funkcję piastował przez kilkanaście lat. Przez 4 kadencje był członkiem Prezydium Zarządu Okręgu ZNP w Poznaniu. Przeszło 10 lat był członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Borku Wielkopolskim i Powiatowej Rady Narodowej w Gostyniu. Pełnił również funkcję przewodniczącego Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Borku Wielkopolskim. Osobistym jego zamiłowaniem była praca  w Związku Harcerstwa Polskiego i dyrygentura zespołami śpiewaczymi. Po 40 latach pracy dyrygenckiej Koło Śpiewackie „Jutrzenka” w Borku nadało mu godność dyrygenta honorowego. Za całokształt pracy zawodowej i społecznej Rada Państwa PRL odznaczyła Go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a uprzednio Złotym Krzyżem Zasługi. Zarząd Główny ZNP nadał mu Złotą Odznakę Związkową, a Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu nadało mu Odznakę Honorową: „Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego”. Otrzymał również z Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu odznakę Tysiąclecia Państwa Polskiego.

Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Borku Wielkopolskim.

Opracowanie: Władysław Hałas

 

Kierownik szkoły w latach 1930-1931.

Urodzony  22 stycznia 1881 roku. Zmarł 5 października 1939 roku. Ojciec: Bogumił. Od 1920 roku kierownik Publicznej Szkoły Powszechnej im. św. Jana w Bydgoszczy. Przewodniczący Rady Miejskiej w Bydgoszczy.  Po opuszczeniu stanowiska kierownika szkoły przez Jana Kosińskiego, który przeszedł na stanowisko kierownika szkoły Św. Wojciecha w Inowrocławiu, Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego ogłosiło konkurs, który został jednak unieważniony, a Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego przeniosło do Borku, w drodze decyzji urzędowej z dniem 15 sierpnia 1930 roku Kazimierza Beyera, który jednak przez blisko półtora roku chorował i powierzonego stanowiska nie objął. W dniu 1 grudnia 1931 roku przeniesiony został w stan spoczynku. W roku szkolnym 1930/31 Kazimierza Beyera zastępował Władysław Wendland, senior boreckiego grona nauczycielskiego i tutejszego rejonu konferencyjnego. Również on przeszedł z dniem 1 września 1931 roku na emeryturę, a Inspektorat Szkolny powierzył zastępstwo Wojciechowi Paczyńskiemu. Od 10 października 1937 roku wiceprezes  Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy.   Od 20 marca 1938 roku prezes  zarządu bydgoskiego Stronnictwa Pracy. Uhonorowany członkostwem honorowym powstałego 16 marca 1920 roku Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego.  Aresztowany pod koniec września 1939 roku, osadzony w więzieniu gestapo przy ul. Poniatowskiego 5. Rozstrzelany 5 października 1939 roku w wieku 58 lat wraz z grupą radnych na polu za byłą Szkołą Podchorążych przy ul. Gdańskiej. Ekshumowany w październiku 1946 r. z cmentarz żydowskiego przy ul. Szubińskiej 103.

Pochowany na Cmentarzu Bohaterów Bydgoszczy.

Opracowanie: Władysław Hałas